Презентация, доклад о театре Владислава Голубка

Тэатр уладзіслава Галубка

ў сям'і рабочага-чыгуначніка Іосіфа Голуба 3 (15) мая 1882, станцыя Лясная, Навагрудскі павет, Мінская губерня, цяпер Баранавіцкі раён, Брэсцкай вобласці.

Пазней бацькі ўладкавалі яго ў Мінскае гарадское вучылішча. Скончыць яго Уладзіславу не давялося: перашкодзіла трагічная смерць бацькі.

з дзесяці гадоў Уладзіслаў не прапускаў, бадай, ніводнага спектакля, што паказвалі ў Мінску вандроўныя трупы. Нават часова працаваў у адным такім тэатры бутафорам і выконваў эпізадычныя ролі хлапчукоў у спектаклях. А ў 1896 годзе Уладзіслаў Галубок упершыню трапіў у сапраўдны тэатр.

за грошы, заробленыя ад выгрузкі дроў, я купіў білет на галёрку ў мінскі гарадскі тэатр… Мяне не цікавіла зала, увага мая была накіравана на занавес, за якім хавалася нешта новае, невядомае. Трэці сігнал. Занавес пайшоў угору. Перада мной артыст. Слова. Дзея. І тут у мяне ўзнікла думка стаць артыстам"

забароненае ўладамі Расійскай Імперыі. Галубок уступае ў таварыства разам з жонкай і дзецьмі і робіць першыя спробы ў драматургіі.

якія адразу ставіць яго трупа.

працаваў у Беларускім рабочым клубе. Тут упершыню была пастаўлена яго аднаактовая камедыя «Суд». У гэтай п'есе на аснове традыцыйнага сюжэта выкрываўся бюракратызм судзейскіх чыноўнікаў.

артыстаў пад загадам Галубка» (Трупа Галубка), з 1924 — «Другая беларуская дзяржаўная трупа», з 1926 — «Беларускі дзяржаўны вандроўны тэатр»

ператварэнні трупы Галубка ў Беларускую дзяржаўную трупу.
Толькі за 1925 год трупа Галубка дала на Міншчыне звыш 150 спектакляў. 20 снежня 1928 г. Уладзіславу Галубку было прысвоена званне народнага артыста рэспублікі. Галубок стаў першым беларускім народным артыстам.

БДТ-3 (Беларускі трэці дзяржаўны тэатр) і «прапісваюць» у Гомелі. 

чалавека, 1936

Галубку даводзілася маляваць пейзажы, але яго самабытны талент звярнуў на сябе ўвагу маcтакоў, якія жылі ў Мінску. Як пейзажыст ён удзельнічаў у шматлікіх рэспубліканскіх выстаўках.

імяніны» (1917, пастаўлена ў 1927),
«Бязьвінная кроў» (пастаўлена ў 1918),
«Залёты дзяка» (пастаўлена ў 1918),
«Бязродны» (пастаўленая ў 1919),
«Суд» (Вільня, 1920, пастаўлена ў 1924),
«Душагубы» (пастаўлена ў 1921),
«Ганка» (1920, пастаўлена ў 1929),
«Пан Сурынта» (1923, пастаўлена ў 1930),
«Плытагоны» (пастаўлена ў 1923),
«Фанатык» (пастаўлена ў 1922),
«Пінская мадонна» (пастаўлена ў 1927),
«Белы вянок» (1921, пастаўлена ў 1929),
«Ветрагоны» (1919, пастаўлена ў 1930),
«Ліпавічок» (1922) і інш.
«Бабы-ліхадзейкі» (1922)
«Краб» (1927, пастаўлена ў 1930),
«Белая зброя» (1933, пастаўлена пад назвай «Рыкашэт» у 1935),

многія акцёры атрымалі ганаровыя званні, Галубок быў узнагароджаны аўтамабілем і творчай камандзіроўкай у Маскву і Ленінград.

спосабам, на досвітку. Хутка ў мінскай кватэры драматурга адбыўся вобыск. Забралі не толькі ўсе рукапісы, але нават прыватныя рэчы тэатра.
Пра далейшы лёс Галубка яго сям'я так нічога і не даведалася. У дакументах засведчана — памёр у 1942 г. ад гіпертаніі. Але дзе і як пахаваны — ні слова. Ёсць падставы лічыць, што гэтае паведамленне — фальшывая адпіска, якіх было шмат у той час.
Існуюць легенды пра лёс Галубка пасля арышту. Даследчык Замкавец апавядае, што, быццам, Галубок быў высланы ў Сібір і там стварыў тэатральную трупу са ссыльных. Выступленні іх нібыта бачылі на паромах вялікіх сібірскіх рэк.