Презентация, доклад по белорусской литературе на тему Любимые женщины М. Богдановича

кахання Багдановіча звязана з імем Ганны Рафаілаўны Какуевай. А.Р.К., Ганна Р-на К-ва — таксама яна, сястра Максімавых гімназічных таварышаў Рафаіла і Мікалая Какуевых, трохі за іх старэйшая, удзельніца вясёлых гульняў у доме Какуевых у Яраслаўлі. Пазней, калі моладзь падрасла і раз’ехалася, Ганна вучылася ў Санкт-Пецярбургу ў кансерваторыі, была піяністкай. З Максімам яны бачыліся толькі, калі яна прыязджала на канікулы. 
Ёй было аддадзена сэрца паэта. Сярод яго твораў — чацвяртны акраверш (з пачатковых літар складаецца імя), прысвечаны каханай дзяўчыне:
Ах, как умеете Вы, Анна,
Не замечать, что я влюблен.
Но все же шлю я Вам не стон,
А возглас радостный: осанна!
Ганне Багдановіч прысвяціў многа вершаў, у тым ліку цыкл пад назвай «Мадонны» з двух невялікіх паэм «У вёсцы» і «Вераніка». Знакамітыя радкі, якія сталі песняй «Ізноў пабачыў я сялібы, дзе леты першыя прайшлі…», — адтуль.
Але чаму — Вераніка? Гэта імя вельмі падабалася паэту. Яно належала яго маленькай сяброўцы Роначцы — Веранічцы Залатаровай, маленькай дзяўчынцы, якой паэт быў зачараваны, купляў ёй кніжкі і нават пісаў для яе вершыкі.
Палкіх пачуццяў Максіма Ганна не падзяляла. Выйшла замуж за яго аднакласніка Івана Лілеева, але яе вобраз заставаўся жыць у сэрцы паэта. Вершы пра Аню ён нават хацеў сабраць у асобны зборнік «Палын-трава», сама назва якога асацыіруецца з горыччу і расчараваннем ад нераздзеленага кахання. 
Пасля Яраслаўля Максім і Ганна больш не бачыліся ніколі. Цікава, што менавіта ў сям’і Ганны Рафаілаўны ў Ленінградзе захоўваўся зборнік вершаў «Вянок» з дароўным аўтографам Багдановіча яе брату Мікалаю. Пра гэта стала вядома ў пачатку 1970-х ад сына Ганны Мікалая Лілеева, які перадаў кнігу ў Мінск. Ён расказваў, што на ўсе спробы высветліць у маці, чаму апынулася ў яе не ёй падораная кніга, тая адказвала маўчаннем.
Дарэчы, даследчыкі лічаць, што знакамітая «Зорка Венера» таксама прысвечанаГанне Какуевай.

Багдановіч быў закаханы ў Нюту Гапановіч, сваю стрыечную сястру, якая жыла ў Ніжнім Ноўгарадзе. Але Марына Запартыка мяркуе, што там хутчэй былі сяброўскія адносіны, Багдановіч проста вельмі любіў і паважаў сваю сястру, лічыўся з яе поглядамі. Яна была дзяўчынай добра адукаванай і прагрэсіўнай, вучылася на Маскоўскіх вышэйшых жаночых курсах на фізіка-матэматычным факультэце. 
Менавіта для Нюты Максім пераклаў на рускую мову свой зборнік «Вянок», бо тая сказала, што не ведае беларускай і не зможа ацаніць яго вершы. Рукапісную кніжку паэт назваў «Зеленя» (1909—1913) і, аддаючы ў падарунак, не абмінуў пакпіць: ці то з сястры, ці то са сваіх вершаў. На вокладцы яго рукой напісана нямецкая літаратурная прыказка: «Переводы стихов — словно женщины, если красивы, то неверны. А если верны, то некрасивы».

мала. Захаваліся толькі звесткі з сяброўскіх перапісак пра тое, што ў 1915 годзе падчас лячэння Максім быў закаханы ў замужнюю жанчыну. Яе звалі Клава. Прозвішча — Салтыкова, вылічылі пазней даследчыкі. Жанчына з такім імем і прозвішчам жыла з Багдановічам у адзін час і ў адным пансіёне ў Ялце. Палкі курортны раман. Пасля яны раз’ехаліся кожны да сябе, вялі перапіску. Колькі — невядома… Пра тыя адносіны застаўся рукапіс, так званы «інтымны дзённік» Багдановіча, інтрыга якога захоўваецца ўжо шмат гадоў. Гэта не дзённік у звычайным уяўленні, а ўсяго некалькі старонак тэксту, напісаных неразборліва алоўкам. Нататкі паэт рабіў не для чужых вачэй і не клапаціўся выводзіць літары. Нават спробы спецыялістаў-экспертаў расшыфраваць запісы скончыліся нічым, расчыталі толькі часткова. Марына Запартыка гаворыць: ажыятажу вакол гэтага дзённіка многа, пакуль яго не бачаць. Дарэчы, выставіць рукапіс у пастаянную экспазіцыю нельга: такія правілы захоўвання. Але калі гадоў пяць таму дзённік паказалі на часовай выставе, ніхто асаблівай цікавасці чамусьці не праявіў — некалькі някідкіх і нечытэльных старых аркушаў. 
Пачуццямі ж, якія жылі ў душы паэта пасля той сувязі, прасякнуты яго верш, напісаны ў 1915-м: «Забудется многое, Клава,/Но буду я помнить всегда,/ Как в сердце шипела отрава/ Любви, и тоски, и стыда».

Багдановіч пазнаёміўся па перапісцы. У 1916 годзе ён заканчваў Яраслаўскі юрыдычны ліцэй,  яна — актыўна ўдзельнічала ў літаратурна-грамадскім і асветніцкім руху ў Мінску. Ініцыятыва пісьмовага звароту да Багдановіча сыходзіла менавіта ад яе. І ён адгукнуўся.
Яе лісты — вельмі прыгожыя, шчырыя, натхнёныя. Максіма, магчыма, захапіў рамантычны настрой, разважае Марына Запартыка. Некаторыя даследчыкі творчасці паэта мяркуюць, што ў тым ліку і да Ванды ехаў у Мінск Багдановіч. І яна чакала яго як каханага. Але — зноў расчараванне: пры сустрэчы дзяўчына знешне Максіму не спадабалася. Паэту было прыкра, што пакрыўдзіў пачуцці Ванды, зрабіў ёй балюча. Гэтымі перажываннямі дзяліўся з Зоськай Верас, ёсць пра тое яе ўспаміны. 
У канцы лютага 1917 года Багдановіч назаўсёды пакідае Мінск. Яго жыццёвы шлях абарвецца ў гэты ж год, 25 мая ў Ялце. А восенню Ванда Лявіцкая выйдзе замуж за пісьменніка Язэпа Лёсіка. Стане яму вернай жонкай і добрай маці для яго дзяцей.

Ванда ЛЯВІЦКАЯ