Слайд 1Беларусь – краіна маёй
будучыні…
Слайд 2Зямля бацькоў, мая зямліца,
Блакітны ранак над табой.
Ты мой выток, мая крыніца,
І
я – навек сын верны твой.
…Плыве пах кветак і жывіцы,
Не ціхне песня салаўя,
Дазволь жа нізка пакланіцца
Табе, бацькоў маіх зямля.
Іосіф Скурко “Зямля бацькоў”
Слайд 4Беларусь для мяне – мая родная маці,
Што ў залочаны восені цвет
У
сялянскай з лучынаю хаце
Нарадзіла мяне на свет.
Слайд 5Беларусь для мяне – гэта шчырая вера,
Гэта сэрца сыноўняга стук.
Беларусь для
мяне – гэта звонкая лера
І цымбалаў раскацісты гук.
Слайд 6Беларусь для мяне – гэта белыя зімы
І вясновы бурлівы разліў;
Васількі ў
жытох гаманлівых,
Водар бэзаў, антонавак, сліў.
Слайд 7Беларусь для мяне – гэта восень з кастрыцай,
Верацёнаў гудзенне, красён перастук:
Кужаль,
вытканы мамай, сястрыцай,
Гэта плёны ад працы мазолістых рук.
Слайд 8Беларусь для мяне – гэта слуцкія ткаллі,
Што прыгожыя ткуць паясы;
Гэта спевы
птушыныя ў лесе
І палеткаў шырокіх прыволле.
Слайд 9Беларусь для мяне – гэта слуцкія ткаллі,
Што прыгожыя ткуць паясы;
Гэта спевы
птушыныя ў лесе
І палеткаў шырокіх прыволле.
Слайд 10Беларусь для мяне – Каліноўскі, Скарына,
Бегушэвіч, Купала і сотні такіх,
Каго гора-бяда
не скарыла,
Хто ніколі не зрокся сваіх.
Слайд 11Беларусь для мяне – гэта спеўная лера
І крынічка, што з лесу
бяжыць;
У свой край непахісная вера,
Што ён жыў, і жыве, й будзе жыць.
Янка Золак “Мая Беларусь”
Слайд 17Усяму вядомы свету
Наш руплівы край здавён.
Тут на сонечных палетках
Спеюць бульба, жыта,
лён.
Слайд 18Тут Дняпро бяжыць прывольна,
Сож, Бярэзіна, Дзвіна,
Прыпяць, Шчара, Свіслач, Нёман,
Вілля, Піна, Буг,
Дзісна…
Слайд 19Тут крыштальныя азёры –
Нарач, Свіцязь, Снуды, Свір.
Слайд 20Полацк – наш старэйшы горад,
Віцебск, Тураў, Кобрын, Мір.
Слайд 21Тут умельцы вырабляюць
Слаўны трактар «Беларус».
Тут ствараюцца «БелАЗы» –
Трохсоттонны весці груз.
Слайд 22Тут сыны ляцяць у космас,
Песні матчыны пяюць…
Гэты край наш найдзівосны
Беларуссю ўсе
завуць.
Міхась Пазнякоў “Беларусь”
Слайд 27Неба чыстае і глыбокае
І бярозавы ціхі гай –
Беларусь мая сінявокая,
Беларусь мая,
родны край!
Слайд 28У густых садах ты красуешся,
Сілай поўная маладой,
У агнях уся ярка свецішся,
Разліваешся
збажыной.
Славай слаўная ты быліннаю,
Залатою сваёй красой,
Майскай песняю салаўінаю
І вясёлкамі над ракой…
Слайд 29Неба чыстае і глыбокае
І бярозавы ціхі гай –
Беларусь мая сінявокая,
Беларусь мая,
родны край!
Слайд 34З маленства люблю я лясы,
Іх сцішаны голас і шум патаёмны,
І пушчы
глухія, а ў іх бураломы,
Дзе віхры гудзелі пад гулкія громы
Ды слалі дажджоў абрусы.
Слайд 35Вучыў мяне лес пазнаваць
Прыгожства, суладнасць і чары прыроды,
Дзе птаства спраўляе штогод
хараводы,
Дзе тояць крыніцы празрыстыя воды
Для рэчак, каб край умываць.
Слайд 36Ой, лес, беларускі наш лес!
Я песень за век свой злажыў табе
многа,
У свет праз цябе мне ляжала дарога,
Ты песціў юнацкасць, і цешыць старога
Сягоння твой полаг-навес.
Якуб Колас. Урывак з верша “Лясам Беларусі”
Слайд 39Асветніца наша, духоўны ўладар,
паганства і цемру скарыла,
каб Полацк узвысіць.
На шлях яе
мар
з Полацка выйшаў Скарына.
У сэрцы чарніцы палае агонь.
Падзеі тых дзён па парадку
збівае на славу народа свайго
і летапіс піша нашчадкам.
У келлі маленькай, у ціхім Сяльцы,
не марыць пра ўзнагароду.
Не толькі царкве яе веліч душы –
жывому народу і роду.
Адчула: народ не ўчора паўстаў.
Не заўтра канец нам прысудзяць.
3 мінуўшчыны слаўнай падзеяў і спраў
мы ёсць.
Мы былі.
Мы будзем!
Ларыса Геніюш “Еўфрасіння Полацкая”
Слайд 40Францішак Скарына
Юрась Свірка
Сусветную славу яму здабылі
Кнігі, якія жывучь у стагоддзях.
Першадрукар беларускай
Зямлі
І слова народнага першапраходзец.
Роднае слова адчуў ён душой,
Яно асвяціла і думкі, і сэрца.
Маладзіком над Зямлёй узышоў,
Якая спрадвек Беларуссю завецца.
Схіляўся над кнігамі, як чарадзей,
Іх выдаў у Вільні і ў Празе нямала.
Кніжную мудрасць ён нёс для людзей,
Каб мудрысці гэтай святло не згасала.
Слава Францыска не ведае меж,
Птушкай яна абляцела краіны.
Новую кнігу ты ў рукі бярэш -
І абгукаецца рэхам: Скарына.
Слайд 41У родны край прыйшлі мы зноў,
Дзе радасна жылі.
Сябры, успомнім пра сяброў,
Пра
тых, што не прыйшлі.
Іх на дарогах франтавых
Хавалі маладых.
Пад Сталінградам і Масквой
Вятры пяюць аб іх.
Слайд 42Прайшлі яны паміж віхур, —
Берлін варожы паў.
I шумнай хваляй Порт-Артур
Героям чэсць
аддаў.
Слайд 43У бітвах палі змагары
За вольны светлы час...
Дык спіце ж, воіны-сябры,
Мы не
забудзем вас!
Пятрусь Броўка “Мы не забудзем вас!”
Слайд 44Я заўсёды баюся напышлівых выцвілых слоў,
што звіняць,
як жабрацкая медзь
у асенняй журбе.
Столькі год на падбор
словы плавіць гарачая кроў,
каб я змог у любві найвялікшай прызнацца табе,
Беларусь — мая маці і мова, паветра і хлеб!
Гэта ўзважана сэрцам,
на нервах расстайных дарог…
Шчасце — маці такую любіць,
гонар — гэткую мець.
Падарожнік ці госць, па нязнанай хаджу старане,
а скажу: «Беларусь» —
пачынае ўся зала грымець:
акрылёнага славай тваёй, сустракаюць мяне.
Анатоль Вялюгін. Урывак з верша “Прызнанне ў любові”