Презентация, доклад по теме БЕЛАРУСКАЕ СВЯТА ДАЖЫНКІ

6 класа

аг. Заполле
Слуцкага раёна
Мінскай вобласці
2013

сваёй Радзімы;
- развіццё цікавасці да абрадаў, звачаяў народа, да нацыянальнай культуры;
- садзейнічаць выхаванню пачуцця гонару за сваю багатую спадчыну, цікавасць да нацыянальнай культуры праз беларускі фальклор.

дарослых ці прачытаць у кнігах пра беларускае свята Дажынки. Дзеці даведваюцца ў бабуль, дзядуль, што рабілі на свяце Дажынки. Дзеці прыносяць з дому ручнікі, даматканыя посцілкі, коўдры, сурвэткі, ганчарныя вырабы.

АБРУСАМ. НА ІМ СТАЯЦЬ РОЗНЫЯ СТРАВЫ : БЛІНЫ , АЛАДКІ, ПЕРНІКІ І ІНШ.

Вядучыя:Бабуля, Міхась, Таццянка.
Таццянка:Міхась, паглядзі, колькі гасцей да нас прыйшло. Кліч хутчэй бабулю.
Міхась:Бабуля,бабуля ! Ідзі хутчэй, госці ўжо збіраюцца.
Бабуля:Ой, колькі гасцей!
1-ы вучань:
Добры вечар ў хату,
Нашы ягамосці.
Прыбылі да вас
Сёння мы ў госці.
2-і вучань:
Шчыра вам жадаем
Шчасця і здароўя,
Каб было часцей ў вас
Поўнае застолле.
Разам:Давайце заспяваем!

ўбачыць/Вас у роднай хаце.
Таццянка: Нашымі прысмакамі/Вас пачаставаці.
Міхась і Таццянка падносяць гасцям хлеб – соль:
Мы звычай зямлі сваёй зберагаем,
Усіх гасцей хлебам-соллю вітаем.
Міхась: Бабуля, ты абяцала расказаць аб каляндарна- абрадавых святах, якія былі даўней.
Бабуля: А чаму такія святы называліся абрадавымі?
Міхась: Таму, што людзі пераапраналіся.
Бабуля: А цяпер давайце ўспомнім, якія абрадавыя святы бываюць.
Дзеці: Каляды, соракі, купалле, зажынкі , дажынкі…
Бабуля: Малайцы, дзеткі! На ўсіх святах , але асабліва на дажынках танцавалі польку. Сноп сжатага жыта ставіўся на покуце /паказвае/.
У хаце пачыналіся танцы.

з каласамі, пачынала звіваць з іх вянок. У той час астатнія садзіліся на зямлю і спявалі.
Бабуля: Першая з пявунняў прысаджвалася на кукішкі перад знарок пакінутым на полі кустом аржаных сцяблін з каласкамі і,спяваючы з астатнімі, палола , вырывала траву ў недажатым кусце жыта. Гэта работа працягвалася і канчалася адначасова з падрыхтоўкаю вянка. Калі было ўсё гатова, дзяўчына вырывала адну сцябліну і ёй звязвала ў пучок увесь куст ля самых калоссяў, што і звалася “барадой”. У сярэдзіне ж ачышчанага ад травы куста клалі акраец аржанога хлеба с соллю. Усё гэта дзеянне называлася “завіваннем барады”.Закончыўшы сваю работу, усе ўставалі, і жняя - завадатар, што “завівала бараду”, брала вянок і клала сабе на галаву. Потым з песнямі ўсе адпраўляліся да гаспадара.
Калі на шляху жнейкам трапляўся добра знаёмы чалавек, то зачынальніца здымала з галавы вянок і надзявала яму. У той жа час усе жнеі вакол “палонніка” працягвалі спяваць да таго часу, пакуль ён не даваў выкуп-грошы ці якую-небудзь рэч. Жнеек дома сустракаў гаспадар. Дзяўчына здымала вянок і надзявала яго на гаспадарову галаву.Той запрашаў жней у хату, дзе яшчэ ў сенях іх вітала спадыня, трымаючы ў руках гарэлку, хлеб, соль, сыр. Калі гатова была вячэра, то адразу садзіліся за стол. І не толькі жнеі, але ўсе, хто прасіўся.

таго, варылі вельмі густую кашу, каб і пасевы на лета былі такія ж густыя. Таксама смажылі або варылі парася, пяклі яечню і шчодра частавалі гарэлкаю.
Бабуля: Заканчваліся палявыя работы, пачыналіся вяселлі. Сярод восеньскіх свят вылучалі Пакроў, змітраўскія Дзяды, Асяніны. На вяселлях гучалі песні.
Выконваюцца прыпеўкі. Дзяўчаты спяваюць па чарзе:
Мне не трэба пуд гароху,
Толькі дзве гарошінкі.
Мне не трэба многа хлопцаў,
Мне адзін харошанькі.
 
Тарас з Піцеру прыехаў,
Гармонь новую прывёз.
Гармонь новая раве,
Бацька хлеба не дае.
Я па беражку іду,
Бераг асыпаецца.
Я беззубага люблю,
Бяззубы не кусаецца.
 
Хораша табе, каліна,
На табе шырокі ліст.
Хораша табе, сяброўка,
Цябе любіць гарманіст.

Не глядзіце на мяне
Што я худавата.
Мама сала не дае,
Я не вінавата.

 
-

пара.
Бабуля: Дзякую, госці дарагія, што завіталі да нас.