Презентация, доклад на тему Прэзентацыя да ўрока беларускай літаратуры ў 5 класе Піянеры - героі Савецкага Саюза

Алёша Кузнецов
Альберт Купша
Аркадий Каманин
Валерий Волков
Валя Зенкина
Валя Котик, Герой Советского Союза
Ваня Андрианов
Ваня Васильченко
Вася Коробко
Вася Шишковский
Витя Коваленко
Витя Коробков
Витя Хоменко
Володя Дубинин
Володя Казначеев
Володя Колядов
Володя Саморуха
Володя Щербацевич
Галя Комлева
Гриша Акопян
Зина Портнова, Герой Советского Союза
Камилия Шага
Киря Баев
Коля Мяготин
Коля Рыжов
Костя Кравчук
Лара Михеенко

Лёня Анкинович
Лёня Голиков, Герой Советского Союза
Лида Вашкевич
Лида Матвеева
Люся Герасименко
Марат Казей, Герой Советского Союза
Мария Мухина
Маркс Кротов
Миша Гаврилов
Надя Богданова
Нина Куковерова
Нина Сагайдак
Павлик Морозов
Павлуша Андреев
Пётр Зайченко
Муся Пинкензон
Саша Бородулин
Саша Ковалёв
Саша Колесников
Толя Шумов
Шура Кобер
Шура Ефремов
Юта Бондаровская

на канікулы ў вёску пад Псковам. Тут напаткала Юту грозная вестка: вайна! Тут яна ўбачыла ворага. Юта стала дапамагаць партызанам. Спачатку была сувязной, потым разведчыцай. Пераапрануўшыся хлапчуком-жабраком, збірала па вёсках звесткі: дзе штаб фашыстаў, як ахоўваецца, колькі кулямётаў.
Вяртаючыся з задання, адразу павязвала чырвоны гальштук. І нібы сілы прыбаўляліся! Юта падтрымлівала стомленых байцоў звонкай піянерскай песняй, расповедам аб сваім родным Ленінградзе...І як жа радаваліся ўсе, як віншавалі партызаны Юту, калі прыйшоў у атрад паведамленне: прарваная блакада! Ленінград выстаяў, Ленінград перамог! У той дзень і сінія вочы Юты, і яе чырвоны гальштук ззялі, як здаецца, ніколі
Але яшчэ стагнала пад варожым ярмом зямля, і атрад разам з часткамі Чырвонай Арміі пайшоў дапамагаць партызанам Эстоніі. У адным з баёў - у эстонскага хутара Растоў - Юта Бандароўская, маленькая гераіня вялікай вайны, піянерка, пала смерцю храбрых. Радзіма ўзнагародзіла сваю гераічную дачка пасмяротна медалём "Партызану Айчыннай вайны" 1 ступені, ордэнам Айчыннай вайны 1 ступені.

Хмелеўка Шэпетоўскага раёна Хмяльніцкай вобласці. Вучыўся ў школе №4 горада Шэпетоўка, быў прызнаным важаком піянераў, сваіх равеснікаў.Калі ў Шэпетоўку ўварваліся фашысты, Валя Коцік разам з сябрамі вырашыў змагацца з ворагам. Хлопцы сабралі на месцы баёў зброю, якое потым партызаны на возе з сенам пераправілі ў атрад. Прыгледзеўшыся да хлопчыка, камуністы даручылі Валю быць сувязным і разведчыкам у сваёй падпольнай арганізацыі. Ён пазнаваў размяшчэнне варожых пастоў, парадак змены варты.Фашысты вырашылі правесці карную аперацыю супраць партызан, а Валя, асачыўшы гітлераўскага афіцэра, які ўзначальваў карнікаў, забіў яго...
Калі ў горадзе пачаліся арышты, Валя разам з мамай і братам Віктарам сышоў да партызанаў. Піянер, якому толькі-толькі споўнілася чатырнаццаць гадоў, змагаўся плячом да пляча з дарослымі, вызваляючы родную зямлю. На яго рахунку - шэсць варожых эшалонаў, узарваных на шляху да фронту. Валя Коцік быў узнагароджаны ордэнам Айчыннай вайны 1 ступені, медалём "Партызану Айчыннай вайны" 2 ступені. Валя Коцік загінуў як герой, і Радзіма пасмяротна уганаравала яго званнем Героя Савецкага Саюза. Перад школай, у якой вучыўся гэты адважны піянер, пастаўлены яму помнік.

дзе жыў Марат з мамай, Ганнай Аляксандраўнай Казловіч, уварваліся фашысты. Восенню Марату ўжо не прыйшлося ісці ў школу ў пяты клас. Школьны будынак фашысты ператварылі ў сваю казарму. Вораг лютаваў.
За сувязь з партызанамі была схопленая Ганна Аляксандраўна Казей, і неўзабаве Марат даведаўся, што маці павесілі ў Мінску. Гневам і нянавісцю да ворага напоўнілася сэрца хлопчыка. Разам з сястрой, камсамолкай Адай, піянер Марат Казей сышоў да партызанаў у Станькаўскі лес. Ён стаў разведчыкам у штабе партызанскай брыгады. Пранікаў ва варожыя гарнізоны і дастаўляў камандаванню каштоўныя звесткі. Выкарыстоўваючы гэтыя дадзеныя, партызаны распрацавалі дзёрзкую аперацыю і разграмілі фашысцкі гарнізон у горадзе Дзяржынску...
Марат ўдзельнічаў у баях і нязменна праяўляў адвагу, бясстрашнасць, разам з вопытнымі падрыўнікамі мініраваў чыгунку.Марат загінуў у баі. Змагаўся да апошняга патрона, а калі ў яго засталася толькі адна граната, падпусціў ворагаў бліжэй і ўзарваў іх... і сябе.За мужнасць і адвагу піянер Марат Казей быў удастоены звання Героя Савецкага Саюза. У горадзе Мінску пастаўлены помнік юнаму герою.

куды яна прыехала на канікулы, - гэта непадалёк ад станцыі Обаль Віцебскай вобласці. У Обалі была створана падпольная камсамольска-маладзёжная арганізацыя "Юныя мсціўцы", і Зіну абралі членам яе камітэта. Яна ўдзельнічала ў дзёрзкіх аперацыях супраць ворага, у дыверсіях, распаўсюджвала паперы, па заданні партызанскага атрада вяла разведку.
Стаяў снежань 1943 года. Зіна вярталася з задання. У вёсцы Масцішча яе выдаў здраднік. Фашысты схапілі юную партызанку, катавалі. Адказам ворагу было маўчанне Зіны, яе пагарду і нянавісць, рашучасць змагацца да канца. Падчас аднаго з допытаў, выбраўшы момант, Зіна схапіла са стала пісталет і ва ўпор стрэліла ў гестапаўца.
Забегшы на стрэл афіцэр быў таксама забіты напавал. Зіна спрабавала ўцякаць, але фашысты дагналі яе...
Адважная юная піянерка была па-зверску закатаваная, але да апошняй хвіліны заставалася стойкай, мужнай, нязломнай. І Радзіма пасмяротна адзначыла яе подзвіг вышэйшым сваім званнем - званнем Героя Савецкага Саюза.

Рваліся бомбы, снарады, бурыліся сцены, гінулі людзі і ў крэпасці, і ў горадзе Брэсце. З першых хвілін сышоў у бой Валін бацька. Сышоў і не вярнуўся, загінуў героем, як многія абаронцы Брэсцкай крэпасці.
А Валю фашысты прымусілі пад агнём прабірацца ў крэпасць, каб перадаць яе абаронцам патрабаванне здацца ў палон. Валя ў крэпасць прабралася, расказала пра зверствы фашыстаў, патлумачыла, якія ў іх прылады, паказала месца іх размяшчэння і засталася дапамагаць нашым байцам. Яна перавязвала параненых, збірала патроны і подносила іх байцам.
У крэпасці не хапала вады, яе дзялілі па глытку. Піць хацелася пакутліва, але Валя зноў і зноў адмаўлялася ад свайго глытка: вада патрэбна параненым. Калі камандаванне Брэсцкай крэпасці прыняў рашэнне вывесці дзяцей і жанчын з-пад агню, пераправіць на іншы бераг ракі Мухавец - іншай магчымасці выратаваць іх жыццё не было, - маленькая санітарка Валя Зенкіна прасіла пакінуць яе з байцамі. Але загад ёсць загад, і тады яна паклялася працягнуць барацьбу з ворагам да поўнай перамогі.

яна вытрымала. Выстаяла. І сваю барацьбу працягнула ўжо ў партызанскім атрадзе. Ваявала смела, нароўні з дарослымі. За адвагу і мужнасць ордэнам Чырвонай Зоркі Радзіма ўзнагародзіла сваю юную дачку.