Презентация, доклад Саятшылық

НЕГІЗГІ БӨЛІМ
 
Халқымыз артық көрген атты тақтан .........................
Қыран бүркіт салғаны...................................................
Құмай тазы ерткені........................................................
Саятшылық – Ұлы дала мәдениетінің темірқазығы...
 
ҚОРЫТЫНДЫ

Саятшылық өнеріне мемлекеттен қамқорлық қажет........

салт-дәстүрлер;
Саятшылық мектептердің тәжірибелері;
Құсбегілік кәсіпке баулу;
Саятшылық мектептерді этнотуризммен байланыстыру

арасында кеңінен таныстыру;
Ұлттық спорт ойындары төңірегінде жүргізілген іс-шараларды баспасөз материалдары, көгілдір экран, интернет арқылы жария ету;
Мектепте өткізілетін ұлттық спорт саласындағы тақырыптық кештер мен шараларға атбегілер, құсбегілерді шақырып, кездесулер өткізу.

Олар сонау ықылым заманнан бері туған халқымызбен бірге жасасып келеді. Бір сөзбен айтқанда Ұлы дала мәдениетінің темірқазығы. Ал, мәдениет халықтың Рухы, болмысы! Олай болса, ұлттық ойындарға, атүсті жүрдім-бардым қарауға болмайды.

МҰРА

Зерттеу материалына жүгінсек «құс салып, ит қосудың 3000 жылдық тарихы бар» екендігіне көзіміз жетті. «Қара жаяу, әлемді атқа мінгізіп үйреткен» түркі халықтары, Сақ пен Ғұндар екендігі бәрімізге аян. Саятшылар өнерінің бастапқы аяқ алысы Қазақстан жерінде өріс алған. Біз, яғни ежелден сәйгүлік баптаған елдің ұрпағымыз.
«Құлыным» деп еркелетіп өсірген баласы алты жасқа толып, ат жалын тартып мінгенде ата-анасы «тоқымқағар» тойын жасайтын болған. Кейін тай, бәйге, құнан жарыстарға қатыстырған. Көкпар, қыз қуу, теңге алу, аударыспақ, сынды ұлттық ойындардың қыр-сырына қаныққан.
Халқымыздың қиял-ғажайып ертегілері мен жырларында Шалқұйрық, Тайбурыл, Байшұбар, Құлагер сынды желмен жарысқан жүйріктердің сыны мен сымбаты, иесіне деген сенімділігі аса көркем суреттелген.
Еліміз егемендік алғаннан бері тұлпарлар тағдыры қазақы қаны бар азаматтардың қолына көшті. Республикада асыл тұқымды жылқы өсіріп, баптайтын, аламан бәйгелерге қатысатын ондаған жылқы зауыты жұмыс жасайды. Бәйге басын бермес тұлпарларымыз халықаралық жарыстарда жеңімпаз деп танылуда. Мұны ата-дәстүр сабақтастығы деп қарауымыз керек. Жетістіктеріне қуана қол соғамыз.

мағлұматтар көп. Осыған қатысты таңбалы тастардағы бейнелер қазаққа тән өнердің өткенінен тіл қатып тұрғандай әсер береді. Тарихқа үңілсек Кеңес кезінде ұмыт бола бастаған саятшылық өнер қазір қайта жаңғырып, даму жолына түсіп келеді. Жыл сайын «Сонар», «Салбурын» құсбегілік жарыстары тұрақты түрде өткізіліп келеді. Қазақстан Республикасында ұлттық спорт түрлерін дамыту мәселесі «Дене шынықтыру және спорт туралы» Қазақстан Республикасының Заңында көрініс тапқан. Осы заңның 2-бабы «Дене шынықтыру және спорт саласындағы мемлекеттік саясаттың принциптері» деп аталып, соның 10-тармағында «ұлттық спорт түрлері мен халық ойындарын дамыту» барысы айқын берілген.   Саятшылық – ата-бабамыздан қалған асыл мұрамыз, қасиетті дәстүріміз. Ол сонау ықылым заманнан бері туған халқымызбен жасасып келеді. Бір сөзбен айтқанда Ұлы дала мәдениетінің темірқазығы іспетті. Ал, мәдениет халықтың рухы, болмысы. Біздің өлкеде құсбегілердің тұтастай жарқын өкілдері өсіп шығып, бұл өнерді Арқа жерінде таратуда өлшеусіз еңбек етуде. Олар облыс орталығында құрылған ұлттық спорт түрлері мектебіне тартылған. Атап айтқанда құсбегілер Әбдіразақов Мұрат пен балалары Серік және Мақпал, Төребеков Әліп пен баласы Досхан, атбегілер Дүйсеков Қайыржан мен команда құрамындағы жігіттері.